ตัวหยุด หรือเครื่องหมายพักเสียง (Rest)

ในทางดนตรี การไม่ออกเสียง คือเงียบเสียงดนตรีนั้น มีการใช้สัญญลักษณ์ที่เรียกว่า ตัวหยุด (Rest) บันทึกเพื่อการหยุดเสียงที่ต้องการหยุดได้ ตัวหยุดแต่ละตัวมีรูปร่าง ชื่อ และมีค่าเท่ากับตัวโน้ตแต่ละตัว การบรรเลงดนตรี หรือการร้องเพลง ในบทเพลงใดบทเพลงหนึ่งต้องมีบางตอนที่หยุดไปการหยุดนั้นอาจเป็น 4,3,2…จังหวะ หรืออาจมาก –น้อยกว่านี้ขึ้นอยู่กับผู้แต่ง การบันทึกตัวหยุดนั้นได้กำหนดเป็นสัญลักษณ์ เช่นเดียวกันตัวโน้ต ซึ่งโดยทั่วไปเรียกว่า “ตัวหยุด” (Rest) หมายถึง สัญลักษณ์ที่ใช้ในการเงียบเสียงดนตรีหรือเสียงร้องแต่อัตราจังหวะยังคงดำเนินไปตลอด ตัวหยุดจะถูกเขียนลงบนบรรทัด 5 เส้น เช่นเดียวกับตัวโน้ต มีลักษณะต่างกันดังนี้

การเพิ่มอัตราจังหวะตัวโน้ตและตัวหยุด

โดยปกติอัตราจังหวะของตัวโน้ตมีค่าผันแปรตามเครื่องหมายกำหนดจังหวะดังที่กล่าวมาแล้วข้างต้น ด้วยขีดจำกัดของอัตราจังหวะที่ถูกกำหนดโดยเครื่องหมายกำหนดจังหวะ จึงต้องมีวิธีการเพิ่มจังหวะให้กับตัวโน้ตและตัวหยุด เพื่อเพิ่มความสามารถให้กับตัวโน้ตและตัวหยุด นอกจากนี้ยังเพิ่มสีสัน ของทำนองเพลงด้วย การเพิ่มอัตราจังหวะมีหลายวิธีดังนี้

หมายเหตุ

มีเครื่องหมายอีกลักษณะหนึ่งที่คล้ายกับการโยงเสียง คือเครื่องหมายสเลอ (Slur) เครื่องหมายสเลอเป็นเส้นโค้งมีไว้สำหรับเชื่อมกลุ่มตัวโน้ตที่ต่างระดับกันหรือคนละเสียงเพียงเพื่อต้องการให้เล่นโน้ตที่มีเครื่องหมายสเลอนี้คล่อมอยู่ให้เสียงต่อเนื่องกัน

ในเบื้องต้น จะแนะนำตัวหยุดเบื้องต้น 3 ตัวหยุด คือ

ลักษณะตัวหยุด	ชื่อตัวหยุด	ชื่อสากล
	หยุดตัวกลม	WHOLE REST
	หยุดตัวขาว	HALF REST
	หยุดตัวดำ	QUARTER REST

โดย

หยุดตัวกลม มีค่าความยาวเสียงสูงสุด

หยุดตัวขาว มีค่าความยาวเสียงเท่ากับครึ่งหนึ่งของหยุดตัวกลม

หยุดตัวดำ มีค่าความยาวเสียงเท่ากับครึ่งหนึ่งของหยุดตัวขาว

ถ้าสมมุติให้ หยุดตัวกลม เป็นโน้ตที่มีค่าเต็ม ค่าความยาวการพักเสียงของตัวหยุด อาจเทียบได้ ดังนี้

เมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ระหว่างกันของโน้ตในลักษณะต่างๆ กับจำนวนตัวเลขที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์เปรียบเทียบต่อกันแล้ว ทำให้สามารถกล่าวโยงไปถึงเลขประจำลักษณะของโน้ตต่างๆ ดังนี้

1. เป็นเลขประจำลักษณะของ โน้ตตัวกลม, หยุดตัวกลม

2. เป็นเลขประจำลักษณะของ โน้ตตัวขาว, หยุดตัวขาว

3. เป็นเลขประจำลักษณะของ โน้ตตัวดำ, หยุดตัวดำ