ย่อว่า ม.ศ.   ผู้ตั้ง  คือ  พระเจ้ากนิษกะ  กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ของพวกกุษาณะ  อันเป็นชนชาติที่เข้าไปครอบครองอินเดียทางตะวันตกเฉียงเหนือ  ตั้งแต่ช่วงต้นพุทธศตวรรษที่ 6  เมื่อขึ้นเสวยราชย์แล้ว  พระเจ้ากนิษกะได้ตั้งมหาศักราชขึ้นใน พ.ศ. 622 

มหาศักราช 1  ตรงกับ พ.ศ.622  มหาศักราชจึงน้อยกว่าพุทธศักราช 622-1 = 621 ปี  จึงใช้จำนวน 621 นี้เป็นเกณฑ์ในการบวกลบ  เพื่อเปลี่ยนศักราชระหว่างมหาศักราชกับพุทธศักราชคือ  พ.ศ.  =  ม.ศ.  +  621   และ  ม.ศ.  =  พ.ศ. – 621 

ไทยไม่ได้รับมหาศักราชจากอินเดียโดยตรง  แต่รับจากเขมรซึ่งรับมาจากอินเดียอีกทอดหนึ่ง  มหาศักราชใช้ในการคำนวณทางโหราศาสตร์  และใช้ระบุเวลาในจารึก  ตำนาน  โดยเฉพาะที่ทำขึ้นก่อนสมัยสุโขทัยและในสมัยสุโขทัย  การระบุมหาศักราชและจารึกในตำนาน  มักบอกเพียงว่าเป็นศักราชใดหรือศก  คือ  ปีใด  ไม่ได้ใส่คำว่ามหาศักราชไว้อย่างชัดเจน  ทั้งนี้เพราะสมัยนั้นมหาศักราชเป็นศักราชสำคัญ  เพียงแต่เอ่ยว่าศักราชที่เท่าไรก็เป็นที่ทราบกันว่า  ปีที่เอ่ยถึงนั้นเป็นมหาศักราช

แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ เข้า  การใช้ศักราชเปลี่ยนแปลงไป  คนชั้นหลังที่อ่านหลักฐานทางประวัติศาสตร์เหล่านั้น  จึงอาจเกิดปัญหาไม่แน่ใจว่า  ปีที่ระบุไว้ลอยๆ นั้นเป็นศักราชแบบไหนแน่  แต่ถ้ามีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเรื่องราวหรือเหตุการณ์ที่กล่าวถึง  และรู้จักเปรียบเทียบตรวจสอบตามสมควร  ก็จะแก้ปัญหาดังกล่าวได้  เช่น  จารึกหลักที่ 1  หรือจารึกพ่อขุนรามคำแหงมหาราช   ด้านที่ 4   มีข้อความกล่าวถึงกำเนิดตัวหนังสือไทยว่า

“...เมื่อก่อนลายสือไทยนี้บ่มี  1205  ศกปีมะแม  พ่อขุนรามคำแหงหาใคร่ใจในใจแลใส่ลายสือไทยนี้  ลายสือไทยนี้จึงมีเพื่อขุนผู้นั้นใส่ไว้...”

สมัยนั้นไทยใช้ทั้งมหาศักราชกับพุทธศักราช  แต่พ่อขุนรามคำแหงมหาราชครองราชย์อยู่ระหว่าง พ.ศ. 1822 - 1841  เมื่อไม่ใช่พุทธศักราชก็น่าจะเป็นมหาศักราช

การเทียบเปลี่ยน ม.ศ.1205  เป็นพ.ศ.   ได้    1205   +   621    =    พ.ศ.1826  ซึ่งอยู่ในช่วงรัชสมัยพ่อขุนรามคำแหงมหาราช  จึงสรุปได้ว่า  1205 ศก  คือ ม.ศ. 1205

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=829284783823102&id=808445565907024