1. ภาษาสันสกฤต เป็นภาษาตระกูลวิภัตติปัจจัย มีรูปคำสละสลวย ไพเราะ นิยมใช้เป็นคำราชาศัพท์ ภาษาในวรรณคดี ชื่อบุคคล และสถานที่ ฯลฯ กัลบก มฤตยู กรรณ มนุษย์ กรรม มนัส กษัตริย์ มารุต กัลป์ มิตร การบูร มนตรี กีรติ ไมตรี โกรธ มหัศจรรย์ กรีฑา ยักษา กษัย วรรค เกษียณ วรรณะ เกษียร วัสดุ เกษตร พรรษา ครรชิต พยายาม ครรภ์ พฤศจิกายน จักร วิทยุ จักรวาล พิสดาร จันทรา วิเศษ จุฑา เพศ ดัสกร ศัพท์ ทรมาน ศาสนา ทรัพย์ ศาสตรา ทฤษฎี ศึกษา ทิศ ศิลปะ ทหาร ศิษย์ ทัศนีย์ ศุกร์ ทิพย์ ศูนย์ นักษัตร ศรี นมัสการ เศียร นาที สัตย์ นฤคหิต สันโดษ นิตยา สมปฤดี นิทรา สตรี นฤมล สวรรค์ เนตร สรรพ บุษบา สุวรรณ บรรพต สถาปนา บุษกร สดุดี บุรุษ สกล ประเทศ สกุล ประทีป อักษร ประพันธ์ อาตมา ประพฤติ อัศจรรย์ ประเวณี อัธยาศัย ประมาท อารยะ ประโยค อวกาศ ประถม อาจารย์ ภักษา อาทิตย์ ภิกษุ อุทยาน https://aolfkun.wordpress.com/หลักการใช้ภาษาไทย/76-2/ |